Droga do świętości bł.Bronisławy

Mistyczne spotkania

Z biegiem lat jej życie duchowe pogłębiało się coraz bardziej. Była znana z surowej ascezy – spała na desce, nosiła włosiennicę, posilała się skromnie. Ale surowość nie czyniła jej zgorzkniałą – przeciwnie, jej twarz promieniała pokojem.

Bóg obdarzył ją też łaską mistycznych doświadczeń. W modlitwie ujrzała Chrystusa, który powiedział do niej:

„Bronisławo, krzyż Mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoją będzie.”

Od tej chwili całe jej życie stało się drogą krzyża, ale i drogą miłości. Często rozważała Mękę Pańską, a siostry widziały, jak modli się godzinami przed krucyfiksem.

Przeorysza i czas próby

W wieku około czterdziestu lat została wybrana przeoryszą. To był zaszczyt, ale i ciężar. Nie tylko kierowała wspólnotą, ale musiała też prowadzić siostry przez trudne czasy.

W 1241 roku Polska stanęła w ogniu. Tatarzy ruszyli na kraj, niszcząc wszystko na swojej drodze. Kraków został spalony, ludzie uciekali w panice. W klasztorze na Zwierzyńcu siostry modliły się dniem i nocą, drżąc o życie.

Bronisława, choć i jej serce drżało, nie pozwoliła, by strach zawładnął wspólnotą.

„Nie lękajcie się” – mówiła – „Pan jest naszą siłą. Maryja nas nie opuści.”

Legenda głosi, że siostry uciekły wtedy w pobliski las, do skał, które cudownie się otworzyły i dały im schronienie. Do dziś miejsce to nazywa się Panieńskimi Skałami.

Na wzgórzu Sikornik

W ostatnich latach życia Bronisława coraz częściej szukała ciszy poza murami klasztoru. Na wzgórzu Sikornik zbudowała pustelnię. Tam, wśród drzew i ciszy, modliła się samotnie. To miejsce stało się jej duchowym domem – dziś nazywa się je Górą bł. Bronisławy.

Tam właśnie doznała ostatnich wizji. 15 sierpnia 1257 roku, w dzień Wniebowzięcia Maryi, ujrzała Matkę Bożą prowadzącą do nieba jej kuzyna, św. Jacka. Wizja ta była dla niej potwierdzeniem, że wierność Bogu zawsze kończy się spotkaniem w niebie.

Śmierć w pokoju

Dwa lata później, 29 sierpnia 1259 roku, Bronisława zakończyła swoje życie. Zmarła spokojnie, w otoczeniu sióstr, w opinii świętości. Kroniki podają, że jej twarz po śmierci promieniała pokojem – jakby uśmiechała się do Tego, którego kochała przez całe życie.

Po jej śmierci kult rozwinął się błyskawicznie. Ludzie modlili się przy jej grobie, prosząc o zdrowie i pociechę. Wierzono, że wstawiała się za Krakowem podczas zarazy i że jej modlitwa chroniła miasto od nieszczęść. Wreszcie, w 1839 roku, papież Grzegorz XVI ogłosił ją błogosławioną.

Patronka na nasze czasy

Błogosławiona Bronisława czczona jest jako patronka dobrej śmierci – bo sama odeszła do Pana spokojnie, zjednoczona z Nim. Jest też patronką Krakowa, diecezji opolskiej i ludzi, którzy cierpią z powodu oszczerstw.

Ale jej przesłanie nie ogranicza się tylko do patronatu. Mówi nam dziś:
– świętość rodzi się w codzienności,
– cierpienie przyjęte z miłością staje się drogą do Boga,
– modlitwa i ufność mają moc większą niż strach.

Dziedzictwo

Bł. Bronisława nie zostawiła po sobie książek ani traktatów teologicznych. Jej „księgą” było życie – ciche, pokorne, pełne modlitwy i ofiary. Jej imię wciąż żyje na ustach wiernych, którzy na Górze Bronisławy i w klasztorze norbertanek szukają pokoju serca.

Dziś możemy uczyć się od niej jednego: że świętość jest blisko, że rodzi się z prostych gestów miłości i codziennej wierności Bogu.

„Świętość to codzienne życie przeżyte z niezwykłą miłością.”

Źródła:

• Norbertanki Kraków – oficjalna strona
• Wikipedia: bł. Bronisława
• Brewiarz.pl – patron dnia 1 września
• Modlitwa w drodze – patron dnia
• Parafia Brzeziny – hagiografia bł. Bronisławy